Wychowanie chrześcijan do liturgii i przez liturgię zakłada w pierwszym rzędzie umiejętne oraz dojrzałe jej planowanie i programowanie. Sprawa planowania-programowania jawi się dziś na polu duszpasterskiej misji Kościoła jako kwestia niezmiernie aktualna i ważna. Trudno jest bowiem natrafić dziś na taki odcinek życia społecznego lub na taką jego przestrzeń, która by nie była odpowiednio wcześnie analizowana, prognozowana, poddawana stosownym testom, ocenom i wciąż na nowo doskonalonym sposobom postępowania. Wszystko jest dziś poddawane takiemu projektowaniu sposobów realizacji planów, aby skuteczne było oddziaływanie na codzienne życie i zachodzące w nim przemiany. Jak ta kwestia wygląda na polu duszpasterskiego zaangażowania Kościoła?
W Kościele dziś potrzebne jest formowanie wiernych (jednostek i całych wspólnot) do umiejętnego i pogłębionego mierzenia się ze współczesnością otaczającego nas świata, poddanego z jednej strony procesowi ewoluowania warunków codziennego życia i działania, z drugiej zaś objętego na sposób niezmienny zbawczym planem Boga. W takim kontekście planowanie duszpasterskie musi mieć coraz większą zdolność do otwierania się nie tylko na osiągnięcia takich dyscyplin, jak pedagogika czy nauki społeczne, ale też – w sposób pierwszoplanowy – na historię zbawczą, zarówno tę urzeczywistnioną w czasach ziemskiego życia Jezusa, jak też tę kontynuowaną wciąż i skutecznie w czasach Kościoła. Taki jest zakres refleksji oddawanej do rąk czytelnika książki, stawiającej sobie za cel uwrażliwienie duszpasterskiej świadomości Kościoła na konieczność odpowiedniego planowania swej aktywności, która w liturgii osiąga szczyt, a jednocześnie z niej – jak ze źródła – czerpie siłę wprawiającą w ruch i orientującą jego działanie.
