Kancjonał rękopiśmienny jako przekaz tradycji śpiewów kościelnych na Górnym Śląsku w XIX wieku (15K52)

Ks. dr hab. Antoni Reginek (prof. UŚ) opublikował w tamtym roku pracę zatytułowaną Kancjonał rękopiśmienny jako przekaz tradycji śpiewów kościelnych na Górnym Śląsku w XIX wieku. Studium źródłoznawcze na podstawie trzech zbiorów: Kancjonał z Leśnicy Opolskiej (1810–1848), Kancjonał Ellgotcki (1832), Kancjonał ze Śląska Pruskiego (2 poł. XIX w.)

Bezcennym bogactwem kulturowym, na nowo dziś odkrywanym, stają się źródłowe przekazy pieśni sakralnych. Określa się je zwykle terminem “śpiewnik”, z dodatkiem “kościelny”, przy czym pojęcie to, dość jednoznacznie charakteryzujące konkretny zbiór i wskazujące na jego cel użytkowy, spopularyzowało się dopiero w XVIII w., a na gruncie polskim jeszcze później. Pierwotnie, na oznaczenie takiego zbioru, używano słowa “kancjonał” (łac. cantu, cantio – śpiew, pieśń), które zostało zapożyczone z tradycji Kościoła protestanckiego i w tamtym rozumieniu oznaczało zwykle zestaw psalmów, hymnów, litanii i pieśni mających zastosowanie liturgiczne. Niniejsza publikacja ma przybliżyć badaczom pieśni i miłośnikom śpiewów kościelnych trzy kancjonały rękopiśmienne: dwa ze zbiorów Biblioteki Śląskiej i jeden z Archiwum Archidiecezjalnego w Katowicach – pod względem muzycznym prawie nieznane, a jak się okazuje, o cennej zawartości badawczej. Co szczególnie ważne, każdy z tych zbiorów wyróżnia się inną proweniencją i cechuje go odrębne przeznaczenie, ale wspólnie reprezentują tradycję śląską i stanowią cenne ogniwo w przekazie repertuaru pieśniowego w Kościele katolickim na Górnym Śląsku w XIX wieku.