Thomas Merton napisał The Silent Life po z górą dziesięciu latach swych monastycznych doświadczeń i przemyśleń. Książka skierowana jest do mnichów, choć nasycenie jej osobistymi fascynacjami Autora (samotność, milczenie, paradoks powołania monastycznego itd.), jak również potraktowanie tematu, pełne zapału konwertyty – „apologety monastycyzmu” – czyni ją ze wszech miar interesującą. Zwracano już uwagę (J. Leclercq) na to, że Merton na wszystko patrzył przez pryzmat swojego specyficznego powołania (nie chcemy do znudzenia powtarzać „monastycznego”). Zachował jednak przedziwną szerokość spojrzenia i otwartość przy rozważaniu problemów – czasem bardzo specjalistycznych – co stało się przyczyną tego, że z pism jego korzystało i korzysta wielu ludzi, niezależnie od powołania i życiowej drogi.
W niniejszym wydaniu pominięto całą drugą i trzecią część tekstu, w której Autor omówił zwięźle historię, życie i główne rysy duchowości poszczególnych formacji monastycznych Kościoła katolickiego (benedyktyni, cystersi, trapiści, kartuzi, kameduli). Uczyniono to przede wszystkim dlatego, że książka powstała jeszcze przed Soborem, skutkiem czego wiele zawartych w niej informacji ma jedynie wartość historyczną. Po drugie zaś – przy lekturze pism tego Trapisty należy brać pod uwagę amerykański kontekst jego wypowiedzi, który w niniejszym przypadku obejmuje często zupełnie obce czytelnikowi polskiemu problemy. Możliwość zbyt dosłownej adaptacji lub ingerencji w tekst spowodowała decyzję całkowitego pominięcia tej części książki. Ufamy jednak, iż nawet w takiej postaci tekst może być przeczytany i przemyślany z wielkim pożytkiem.
