Ojciec Dysmas de Lassus, przeor Wielkiej Kartuzji – zgodnie z charyzmatem swego zakonu – zabiera głos niezwykle rzadko. Tym razem jednak, poruszony skandalami, które dotknęły wspólnoty życia religijnego, postanowił poszukać w teologii, duchowości monastycznej i psychologii lekarstwa na zadane rany. Wraz z zaproszonymi współpracownikami analizuje, jakie zagrożenia i wypaczenia mogą się pojawić w formacji i późniejszym życiu zakonnym oraz do czego mogą prowadzić. Pokazuje również jak ich uniknąć.
Panie, daj nam odwagę, byśmy nigdy nie zgadzali się na to, czego nie sposób zaakceptować, i nie zamykali oczu i uszu, kiedy cierpisz, byś kiedyś nie musiał nam powiedzieć: „Ja jestem Jezus, którego milcząco pozwoliłeś wykorzystywać”. Głęboka noc karygodnego milczenia dobiega końca i zbliża się świt. Pomóż nam nie opuszczać ramion, gdyż przed nami wciąż ogrom pracy: tylu trzeba wysłuchać ludzi, tyle opatrzyć ran, tyle naprawić rzeczy, tyle roztoczyć ochrony. Uczyń z nas dobrych Samarytan dla poranionych życiem zakonnym.
