Mottem książki jest fragment Przypowieści o witrażach Romana Brandstaettera. Ciemność nocy sprawia, że witraża nie widać, by go zobaczyć, potrzeba światła. Dzieci przedwcześnie utracone – w wyniku poronień, przedwczesnych porodów, czy porodów martwych – są jak witraże w ciemności, które nie zdążyły doczekać światła.

Autorka porusza takie tematy, jak: postęp technologiczny, odsłaniający nowe możliwości „podglądania człowieka” od samego początku istnienia, wiedza medyczna na temat fizjologii i biologii życia, rozwiązania prawne związane z przedwczesną utratą dziecka, postawy społeczne
wobec przedwcześnie zmarłych dzieci i ich rodziców, wyjaśnienia teologiczne dotyczące losu dzieci zmarłych bez chrztu, czy psychologia doświadczania straty prenatalnej i radzenia sobie z nią.
Dlatego powstała ta książka – aby niosła światło, które pomoże uznać cierpienie i pustkę rodziców doświadczających przedwczesnej straty dziecka. Powstała także, aby nieść światło tym, których ogarnia smutek i tym, którzy mogą i chcą pomóc. A może także dlatego, aby niosła światło, które po raz kolejny pomoże wszystkim uznać każdego człowieka od najpierwszego momentu jego istnienia…
Czy książka ta przyniesie odpowiedzi na wszystkie pytania? Niestety nie. Czy przysporzy kolejnych pytań bez odpowiedzi? Niestety tak. Bo to nie jest „książka – recepta”, „książka – poradnik”, czy „książka – lekarstwo”, ale „książka – refleksja”, „książka – droga”, „książka – niosąca światło”…
(fragment wstępu).

W drugim wydaniu zaktualizowano rozdział dotyczący aspektów prawnych oraz „organizacji niosących światło”.