Czy da się dzisiaj powiedzieć o wymaganiach moralnych tak, aby czytało się książkę jednym tchem? Wbrew pozorom – tak. Rozmowy o grzechach Joanny Kucharczyk i ks. Stefana Czermińskiego są tego najlepszym przykładem.
Ten swoisty podręcznik teologii moralnej opatrzony został wymownym zastrzeżeniem: „tylko dla łajdaków”. Bowiem, jak czytamy na IV stronie okładki, „kto nie jest świętym, jest łajdakiem”. Pomysł na książkę opiera się na schemacie dziesięciu przykazań. Poszczególne wskazania Dekalogu stanowią temat kolejnych rozdziałów tego religijnego bestsellera. Zamiast zakończenia zaś pojawiają się tu krótkie i wymowne świadectwa ludzi z różnych środowisk. Łączy ich jedno: doświadczyli własnego upadku i Bożego miłosierdzia.
Rozmowy o grzechach są książką odważną i znakomicie napisaną. Nie stroni się tu od pytań trudnych i najbardziej osobistych, przy tym takich, które stawiają ludzie z naszego bloku, z naszej ulicy, które stawiamy sami. Pytań, które rozmówcy zadają sobie twarzą w twarz, na które szukają odpowiedzi niejako w imieniu tych, którym czasem zapytać brakuje odwagi.
Książka jest adresowana do wszystkich, młodych i starych, którym nie jest obojętne, czy są ludźmi dobrymi, czy złymi, którzy starają się dążyć do świętości. To dążenie jest niezależnie od wieku.
Wprawdzie rynek czytelniczy bywa nieprzewidywalny, jednak wymownym świadectwem wartości książki pozostaje fakt, iż – wydana w maju – do grudnia 2004 doczekała się trzech dodruków, przy tym nakład prawie w całości został wyczerpany.
Ksiądz Stefan Czermiński jest kapłanem archidiecezji katowickiej. Drugą połowę swojego pięćdziesięcioletniego życia poświęcił w głównej mierze osobistym kontaktom z ludźmi poszukującymi cudu. Mówiąc prościej spowiadał – i czyni to nadal – nadzwyczaj licznych penitentów. Robił to zarówno w czasach „wikariuszowskich”, jak i jako duszpasterz akademicki, kapelan liceum ss. Urszulanek, wreszcie jako proboszcz katowickiej parafii. Duży wpływ na stosunek do ludzi, którzy się u niego zjawiają, miało wydarzenie sprzed kilkunastu lat. Ks. Stefan studiował wówczas w Paryżu. Pobyt w obcym środowisku, z dala od typowo duszpasterskich zajęć, był dla niego trudnym doświadczeniem. Któregoś wieczoru, podczas krótkiego pobytu w Polsce, spotkał się z ks. Tadeuszem Dajczerem, założycielem ruchu Rodzin Nazaretańskich. Wywiązała się czterogodzinna rozmowa połączona ze spowiedzią. Fakt, że tak zajęty człowiek, jak ks. Dajczer, poświęcił tyle czasu nieznanemu sobie człowiekowi, podziałał na ks. Czermińskiego inspirująco. Zapewne odczuwają to liczni jego penitenci. Jedna z takich osób, Joanna Kucharczak, nauczycielka i redaktorka „Małego Gościa Niedzielnego” postanowiła przeprowadzić ze swoim spowiednikiem wywiad wykorzystujący jego doświadczenia. Konstrukcja rozmowy została oparta na schemacie dziesięciu przykazań. Schemat nader tradycyjny, lecz sposób interpretacji całkiem oryginalny. Formuła rozmowy duchownego z osobą świecką umożliwia spojrzenie na trudne sprawy ludzkich sumień z dwu „przeciwnych” stron. Dzięki temu książka nie ma charakteru wykładu, a ksiądz Stefan Czermiński jest zmuszony korygować swoje przemyślenia w konfrontacji z niepokornymi pytaniami rozmówczyni.
