Święty Jacek Odrowąż (ok. 1183–1257) – dominikanin, który zakonny habit przyjął z rąk św. Dominika, wytrwale i z pasją realizował charyzmat Braci Kaznodziejów. Wędrując po świecie, głosił ewangelię, zakładał klasztory, uzdrawiał i czynił cuda. Na opinię świętości nie trzeba było długo czekać. Już za życia świeccy i bracia zakonni dostrzegali w św. Jacku nieprzeciętną dobroć i liczne cnoty. Wkrótce po śmierci Świętego współbracia zaczęli odnotowywać świadectwa o jego świętości w niezachowanej do naszych czasów księdze cudów. Sto lat później lektor Stanisław z Konwentu Świętej Trójcy w Krakowie spisał je ponownie. Jego dzieło zatytułowane Życie i cuda św. Jacka z Zakonu Kaznodziejów wraz z bogatym materiałem źródłowym związanym z procesem kanonizacyjnym wydane zostało przez wydawnictwo dominikańskie. Jest to nowy przekład i opracowanie badaczy z Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Publikacja wydana została w ramach tzw. Klasyki dominikańskiej.
W skrócie:
- historia życia i cudów dokonanych przez św. Jacka Odrowąża OP – założyciela polskiej prowincji,
- akta Świętego, żyjącego na przełomie XII I XIII wieku, którego dewizą i pragnieniem było wyruszenie z misją głoszenia Ewangelii wszędzie, wszystkim i na wszystkie sposoby,
- relacje zebrane przez trzech dominikanów, którzy żyli ze św. Jackiem pod jednym klasztornym dachem: Wincentego z Kielczy, brata Bogusława i brata Szymona,
- kontynuacja dzieła przez brata Klemensa,
- przekład z j. łacińskiego dokonany przez: Tomasza Gałuszkę OP, Agnieszkę Maciąg-Fiedler, Annę Zajchowską i Macieja Zdanka.
