Posoborowa reforma liturgiczna zmieniła akcenty duszpasterskie dotychczas brane pod uwagę w tym właśnie okresie roku liturgicznego. Poszerzone zostały przede wszystkim ramy jego historiozbawcze: od postu Mojżesza, otrzymującego dekalog, poprzez post Jezusa, przygotowującego się do działalności mesjańskiej, kończąc na dorocznej odnowie całego Kościoła (Ecclesia semper reformanda) poprzez odnowę poszczególnych wiernych. Droga więc biegnie od Mojżesza, Bożego wyzwoliciela z niewoli faraona, do Syna Bożego, Nowego Adama – wyzwoliciela całej ludzkości z niewoli grzechu i szatana. Mocą więc Jezusa Chrystusa dokonuje się aktualna przemiana wielkopostna przy naszej aktywnej współpracy.
Wymiar Wielkiego Postu jako zadania do wykonania corocznego wewnątrz Kościoła uzyskał również poszerzenie i pogłębienie. Dotąd dominowało zadanie przygotowania poprzez rekolekcje do odbycia spowiedzi wielkanocnej. Choć ten moment ekspiacyjny pozostaje w mocy, bez zmiany, jednak po reformie roku liturgicznego do głosu w tym jego okresie doszła instytucja katechumenatu, a więc przygotowanie wielkopostne do sakramentu chrztu w Wielką Sobotę. To przygotowanie rozpowszechnia się dziś w ośrodkach wielkomiejskich, dając tam znaczne efekty duszpasterskie sięgające poza grono katechumenów. Stopniowe ich przygotowanie staje się modelem odnowy dla nas wszystkich, ochrzczonych we wczesnym dzieciństwie: pogłębiamy świadomość łaski chrztu, otrzymanej kiedyś nieświadomie.
Nowy akcent otrzymało samo misterium paschalne jako owoc Wielkiego Postu. Zaznaczyło się to nowym podziałem tego okresu. Mianowicie Wielki Post kończy się w Wielki Czwartek mszą poranną z poświęceniem olejów do namaszczenia chorych i krzyżma świętego. Natomiast od wieczoru wielkoczwartkowego zaczyna się wyróżnione jako odrębna całość Święte Triduum Paschalne. Ale wielkosobotnia wieczorna Wigilia Paschalna należy już do uroczystości Zmartwychwstania Pańskiego.
Układ objaśnień do każdego zestawu czytań mszalnych jest następujący:
1. Krótki wstęp wprowadza w główną treść danego obchodu.
2. Trzy kolejne czytania niedzielne i świąteczne otrzymują zwięzłe fachowe objaśnienia biblisty, wskazujące na objawione w perykopach treści autentyczne.
3. Następuje próba podsumowania – drogą pewnej syntezy – doniosłości teologicznej wszystkich trzech czytań.
4. Kończy to wszystko bądź proponowana próba zastosowania praktycznego, bądź zestawienie przydatnego materiału poglądowego z różnych zakresów.
