Św. Rafał Kalinowski, choć wiele lat spędził wśród cudzoziemców, pozostaje wzorem miłości ojczyzny. Dziś ze wszystkich odmian miłości ta jest najbardziej wstydliwa, choć wciąż żywa i gotowa się rozwijać – bo nawet ci, którzy z gniewem mówią o „dziadowskim kraju”, czy nie dają tym samym dowodu bolesnego przywiązania?
Patriotyzm św. Rafała był równie gorący, co rozumny. Jego udział w powstaniu styczniowym nie był skutkiem romantycznej egzaltacji, lecz pragnienia, by ciężar ofiary nieść solidarnie z innymi. Zesłanie na Syberię nie napełniło jego serca goryczą, ale pozwoliło dostrzec szlachetność i pobożność jej mieszkańców. Pobyt we Francji nie stał się okazją szukania chwały męczennika narodowej sprawy. W Irkucku czy w Paryżu – zawsze rzetelnie spełniał swe obowiązki i był gotowy uczyć się od innych. Przeszedł szkołę wszystkich nowoczesnych zwątpień i sceptycyzmów – łatwo człowiekowi współczesnemu zrozumieć jego wieloletnie zmagania z sobą i poszukiwania swego miejsca w życiu.
Autorka na podstawie listów i wspomnień św. Rafała wiernie odtworzyła przebieg jego życia, które jest przykładem, jak czujność sumienia pomaga człowiekowi utemperować wewnętrzny niepokój, przetrwać burzliwe czasy i dotrzeć do szczęśliwego portu. Przedmiotem zainteresowania Autorki są zwłaszcza relacje Świętego z rodziną i licznymi przyjaciółmi, które cenił i pielęgnował zarówno w okresie swojej wędrówki, jak i w latach spędzonych w zakonie karmelitów bosych.
