W 2020 roku oddajemy w ręce naszych Czytelników kolejny „Śląski Kalendarz Katolicki”, w którym zostały umieszczone fragmenty homilii, konferencji, przemówień kolejnego z wielkich śląskich kapłanów – arcybiskupa Józefa Gawliny.
Wybrane teksty zostały zaczerpnięte z książki: Józef Gawlina, Z wojny i z wygnania. Listy i orędzia pasterskie, kazania, przemówienia, wyd. Hosianum, Rzym 1952, natomiast zamieszczone fotografie Arcybiskupa udostępniło Archiwum Archidiecezjalne w Katowicach.
Józef Gawilna urodził się na ziemi raciborskiej w 1892 roku w niewielkiej wiosce, w Strzybniku. Wstąpił do seminarium duchownego we Wrocławiu, studia jednak musiał przerwać, gdyż został wcielony do armii pruskiej i następnie wysłany na Bliski Wschód, gdzie trafił do niewoli. Po odzyskaniu wolności wrócił na Śląsk, dokończył studia teologiczne i przyjął święcenia kapłańskie w 1921 roku. Jako młody kapłan został wysłany na placówkę do Dębieńska, a następnie pracował w Tychach u boku ks. prałata Jana Kapicy. Tam został dostrzeżony przez nowo mianowanego administratora polskiej części Górnego Śląska ks. Augusta Hlonda, stając się jego bliskim współpracownikiem. Jego podstawowym obowiązkiem było zorganizowanie Ligi Katolickiej, w co włożył wiele serca. Po objęciu przez Augusta Hlonda arcybiskupstwa poznańskiego i gnieźnieńskiego, stając się w ten sposób prymasem Polski, ks. Gawlina został poproszony o utworzenie Katolickiej Agencji Prasowej, w której pracował do 1929 roku. Następnie powrócił do Katowic, gdzie wspomagał w pracy biskupa katowickiego Arkadiusza Lisieckiego. W 1931 roku został mianowany proboszczem w parafii św. Barbary w Królewskiej Hucie (dziś Chorzów), pełniąc duszpasterską posługę wśród ludności robotniczej. W 1933 roku został mianowany przez papieża Piusa XI biskupem polowym Wojska Polskiego. Tym nowym zadaniom, tak jak każdym, które podejmował w swym kapłańskim życiu, oddał się bez reszty. Od tego momentu biskup Józef Gawlina zawsze towarzyszył polskim żołnierzom poza granicami Ojczyzny wszędzie tam, gdzie byli. Z czasem stawał się pasterzem dla coraz liczniejszej społeczności Polaków pozostających poza granicami kraju, krótko mówiąc, stał się opiekunem Polaków na emigracji. Trosce o Kościół, Ojczyznę i Polaków rozproszonych po całym świecie poświęcił swe życie. 29 listopada 1952 roku został mianowany arcybiskupem tytularnym Madito. Zmarł na zawał serca w noc z 21 na 22 września 1964 roku w Rzymie. Został pochowany zgodnie ze swoją wolą na Polskim Cmentarzu Wojennym na Monte Cassino.
