Dwoje świętych Hiszpanów, Ignacy Loyola i Teresa z Ávila, przemawia z głębi serca Kościoła XVI wieku także do człowieka naszego zglobalizowanego świata. Dziś ich orędzie nabiera dla nas niezwykłej aktualności na wszystkich płaszczyznach. Jest to przesłanie dwojga charyzmatyków, niosące doświadczenie mistyczne na podłożu eklezjalnym i kulturowym także naszych czasów.
Droga duchowa podjęta przez IGNACEGO doprowadziła go do stania się człowiekiem kontemplatywnym w działaniu, ponieważ pozostawał zawsze zjednoczony z Chrystusem, mimo że w tym samym czasie był zanurzony w zobowiązania związane z życiem codziennym. Jego modlitwa prowadziła go do stałego i chętnego poszukiwania woli Boga i Jego upodobania, jako bazy swojej działalności motywowanej jedynie większą chwałą, którą nieustannie oddawał Bogu. Droga duchowa TERESY doprowadziła ją do stania się kobietą czynu w kontemplacji, ponieważ Święta stawiała przed działalnością bezpośrednio apostolską odpowiednie przygotowanie poprzez modlitwę. Jej doświadczenie duchowe pouczało ją, że jedynie po zjednoczeniu z Chrystusem człowiek jest w stanie służyć Bogu nieprzerwanie i owocnie.
Mistyka IGNACEGO nie jest mniej głęboka od mistyki TERESY, jak i misyjność Teresy nie jest mniej żywa niż misyjność Ignacego. Ich drogi duchowe są owocami tej samej miłości do Chrystusa i do Kościoła, tego samego gorącego pragnienia służenia Bogu, tej samej roztropności nadprzyrodzonej, tego samego zmysłu zarządzania i organizacji, tej samej niezmordowanej energii przesyconej i ożywianej przez Ducha Świętego, tej samej miłości do wszystkich ludzi i tej samej kontemplacji danej im od Boga i nieprzerwanej, która nie czyniła ich obcymi ani nie oddalała ich ani od ludzi, ani od ich problemów, ani od świata i od cierpień i trudów wieku, w którym przyszło im żyć. Więcej nawet, wszystko to pomagało im zobaczyć własne i innych ludzi zwyczajne warunki egzystencji z wielką przenikliwością i w pełnym świetle, ponieważ dane im było spoglądać na nie oczami samego Chrystusa.
